به نامت / امید محمد نژاد

یک عمر عکاسی و ۱۰ روز با عکاسان از بزرگترین خوش شانسی‌های زندگیم بود. دیدن عزیزان دلی که کنارشان بودن برام افتخار بوده و هست و بسیار چیز فرا گرفتم.

رویداد ۱۰ روز با عکاسان برام شبیه به یک میهمانی خانوادگی و محترم بود و قطعا در روزگار آتی نوستالژی عزیزی می‌شود. هر روز از این ده روز برایم پر از هیجان بود و انرژی. خوب، مدت‌هاست که در حوزه فرهنگ و هنر اجراهای مختلف صحنه داشته‌ام اما هر بار کار کنار استادم مسعود زنده روح کرمانی حکم دانشگاه و آموختن داشت. نگاه نو، مدرن و اصولی این آدم همیشه و اینبار بیشتر به من جسارت داد. برای مثال یکی از اتفاقات شیرین و بامزه این ۱۰ روز برای من «تیپ‌سازی» بود که با مشورت و راهنمایی‌های مسعود و روسای انجمن‌ها شکل می‌گرفت و همین امر باعث شد که امید محمدنژاد برای تماشاچی و مخاطب تکراری نشود اما به جرات و بی‌تعارف می‌گم که یکی از سخت‌ترین کارهای تمام عمرم بود و انتخاب لباس مناسب برای هر روز و انتخاب مطالبی که روی صحنه باید می‌گفتم یا بازی می‌کردم بسیار بسیار امر دشوار و جذابی بود. در واقع امید محمدنژاد در جایگاه یک بازیگر مجری روی صحنه ظاهر می‌شد. بارها و بارها جرات کردم و بی‌پروا گفتم که خوش به حال من که این افتخار رو دارم که تمام قد در حضور نازنینتان بایستم و زل بزنم تو چشماتون و بگم من عاشقتونم، من مخلصتونم.

راستی اگر این ده روز یک روز دیگر ادامه میافت و می‌شد یازده روز، قطعا من مجبور بودم که با لباس و در هیبت یک عروس روی صحنه ظاهر شوم. «این شوخی پشت صحنه ما بود با رفقای برگزار کننده».

*مجری سومین «ده روز با عکاسان»