عکاسی به دلیل استعدادش در بازنمایی جزییات، کیفیتی روشنگرانه دارد

kia

کیارنگ علایی در کارگاه خود به موضوع گزاره نویسی در عکاسی پرداخت و جنبه های تاریخی و کارکردهای مختلف آن را در عکس های معاصر بررسی کرد. این کارگاه ظهر روز یک شنبه، ۲۸ دی در خانه هنرمندان برگزار شد. علایی آغاز گرایش به گزاره و نوشته در عکس ها را عکس پنجره مشبک تالبوت با کمرا آبسکیورا دانست که در آگوست ۱۸۳۵ به همراه دستنوشته ای از تالبوت ارائه شده است. علایی سپس به نخستین تصویرسازی های مبتنی بر داگرئوتیپ توسط آیزنرینگ اشاره کرد که در سال های ۱۸۴۰ تا ۱۸۴۳ به همراه توصیفات متنی منتشر شده است، کتاب قلم طبیعت اثر تالبوت به همراه خودنگاره هیپولیت بایار دیگر اثاری است که نخستین نمونه های روایی در جهت تولید اثری غیر مستند، دیگر آثاری بود که وی به عنوان نخستین تلاش های متنی به آن اشاره کرد. علایی در ادامه این کارگاه به اهمیت ایده، اهمیت عنوان گذاری و اهمیت بیانیه در عکس های پس از دهه ۱۹۷۰ اشاره کرد و  گفت: «نظریه پرداران معاصر معتقدند عنوان نگذاشتن برای عکس‌ها شانه خالی کردن از زیر بار مسولیت عکس است و نام گذاری اهمیت بیانی در آثار دارد. در دوره‌ای که عکاسی عملا به رسانه ای برای نظریه پردازی تبدیل شده، نوزایی در هنر وابسته به همین تغییر شکل ها و گزاره های افزونه ای است که از تکرار در آثار جلوگیری می کند.»

او در بخش دیگری از این کارگاه افزود:« روشنگری یک ویژگی مدرنیستی است و عکاسی به دلیل قابلیت های فراوانش در بازنمایی جزییات، کیفیتی روشنگرانه را وارد هنر کرده است، مسیر حرکت گزاره در عکس های مستند، فاین آرت، خبری و گزارش تصویری با هم متفاوت است و نمی توان با یک شابلون این متون را مورد قیاس قرار داد. اما بدیهی است که گزاره در ساده ترین شکل خود یعنی کپشن خبری بر بخشی از عکس یا فعلیت نهفته در آن تاکید می کند که موجب دوباره دیده شدن آن فعل و تاثیرگذاری و تاکید می شود.»

علایی سپس به نمایش مصادیقی از عکس های معاصر پرداخت. در این بخش از کارگاه، مجموعه های مستند، مجموعه های گزارش تصویری، مجموعه های فاین آرت و عکس های خبری فراوانی به نمایش گذاشته شد و گزاره های افزوده شده به آن بررسی گردید.

وی مشکل اصلی و چالش اساسی قضاوت درباره کپشن ها و کات لاین های منتشره در ایران را عدم تفکیک قالب های عکاسی توسط مخاطبین و قیاس شدن آن ها توسط الگوی کپشن خبری دانست و به تمایز شکل های مختلف گزاره در عکس ها پرداخت.

کیارنگ علایی کپشن را توضیح بسیار مختصری دانست که از عنوان گذاری عکس کمی فراتر می رود و به فعلی یا حالتی در عکس اشاره می کند.

وی کات لاین را شکل بسط داده شده کپشن دانست که دارای توضیحی مفصل تر نسبت به اتفاقات صحنه، بخش ها و آدم هایی است که در عکس نیستند، اطلاعات اقلیمی، فرهنگ شناسانه و تاریخی در کات لاین مورد استفاده قرار می گیرند و هدف آن افزایش آگاهی مخاطب از رویداد است.

استیتمنت از نگاه علایی نوشتاری شخصی که بیانگر دلیل پرداختن عکاس به موضوعی مشخص است، ماهیت تفکر عکاس را توضیح می دهد، چرایی و چیستی پروژه را مشخص می کند، و تفسیری است که کیفیت های احساسی کار را نمایان می سازد. کاربرد آن –اغلب- در عکاسی فاین آرت است.
و او اینترودیوس را متنی هدفمند به عنوان ورودی پروژه مستند دانست که بیانگر دلایل پرداخت عکاس به موضوع، اهمیت اجتماعی، مصادیق جامعه شناختی، سیاسی و معرفی دقیق پروژه است و در عکاسی مستند استفاده می شود.

همچنین بعد از اتمام کارگاه به سراغ این عکاس جوان و مدرس دانشگاه رفتیم. او در مورد گردهم آمدن هفت انجمن تخصصی عکاسی در سومین برنامه «ده روز با عکاسان» اظهار کرد:«از نظر من حرکت انجمن عکاسان سال به سال در این زمینه کامل‌تر شده است و مهم ترین خاصیت سومین دوره «ده روز با عکاسان» چند صدایی بودن آن است، اتفاق امسال وجوه متفاوتی را پوشش داده است و مخاطبان می‌توانند در برنامه‌ها موضوع‌های متنوعی مانند روانشناسی عکاسی، نقد عکس، سایت‌های تخصصی عکاسی، مسائل مربوط به حوزه آموزش عکاسی، نورپردازی و..را دنبال کنند و از کارگاه‌ها نیز برداشت‌های خاص خودشان را داشته باشند.»

علایی عنوان کرد:«نمایشگاهی که طی مدت برگزاری این رویداد برگزار شده است، تمامی اصناف و حوزه‌های درگیر عکاسی را شامل می‌شود و سعی شده است با نگاه مشوقانه و حمایتگرانه آثار جمع آوری شود. به نظر من این دوره حرکت تکمیل شده تجربه‌های سال‌های قبل انجمن عکاسان ایران است.»

 

 

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.