صنفی، فرهنگی یا فرهنگی، صنفی

ابراهیم حسینی / رئیس هیات مدیره انجمن عکاسان خانه تئاتر

در حالی سومین دوره ۱۰ روز با عکاسان ایران را با حضور ۷ انجمن فعال در عکاسی طی می‌کنیم که انجمن عکاسان خانه تئاتر نیز در این برنامه دارای کرسی است و این حضور را مرهون تشکیل انجمن عکاسان خانه تئاتر می‌دانیم. عکاسی تئاتر که در یک دهه گذشته، به عنوان عکس یادگاری از گروه‌های نمایشی نگریسته می‌شد و هیچگاه در گذشته بدین شکل در جشنواره‌ها، همایش‌ها و کارگاه‌های آموزشی حضور فعال نداشته است.

۱۰ روز با عکاسان ایران را می‌توان بهترین مکان برای معرفی هرچه بیشتر عکاسی تئاتر دانست و این رویدادی است بس گرانبها، برای انجمنی که در سال‌های گذشته از کمترین حمایت برخوردار بوده و تاکنون به همت خود و اعضای انجمن و در زیر مجموعه خانه تئاتر اقدام به فعالیت‌های فرهنگی نموده و در عمر ۷ ساله خود توانسته در حد توان در تمامی رخدادهای فرهنگی عکاسی اعلام موجودیت کند.

اما بزرگترین سوال اینست که انجمن عکاسان خانه تئاتر یک نهاد صنفی، فرهنگی است یا فرهنگی، صنفی؟

بدون تردید حرکات فرهنگی هر تشکل جزو کارهای اساسی و مهم آن به شمار می‌رود، اما یادمان نرود زمانی این فعالیت‌ها ادامه خواهد داشت که حق و حقوق مادی و معنوی عکاسان رعایت شود. متاسفانه با وجود تمام پیگیری‌های چند ساله هیات مدیره انجمن عکاسان خانه تئاتر هیچگاه در قراردادهای گروه‌های نمایشی، نامی از حقوق مادی و معنوی عکاس تئاتر گنجانده نشده است. و این برای هنری که از لحاظ شکل اجرا، پایدار نیست و فقط از آن عکس می‌ماند، جای سوال دارد؟

برگزاری ۱۰ روز با عکاسان ایران این نوید را در دل جامعه عکاسان تئاتر زنده کرد که بتواند با حمایت و همفکری انجمن عکاسان ایران، به حق و حقوق خود نزدیک‌تر شود. شیوه اجرای سومین دوره این رخداد مهم نشان از آن دارد که با همدلی، یکرنگی و حمایت از یکدیگر می‌توان به افق‌های تعریف شده هر انجمن نائل شد.

در این مقال، به نمایندگی از انجمن عکاسان خانه تئاتر از متولیان و زحمتکشان این جشن بزرگ ملی، کمال تشکر و سپاسگزاری را دارم.

«حسنت به اتفاق ملاحت، جهان گرفت/ آری، به اتفاق، جهان می‌توان گرفت»