نمایش اهمیت نورپردازی در عکاسی

نورپردازی های ویژه محمدخانی و تلفیق معماری در نمایش آثار عکاسی از جمله موضوعات مطرح شده در چهارمین روز نگاه شخصی بودند.
در بخش نخست نگاه شخصي پنجمين روز پنجمين همايش ۱۰ روز با عكاسان سیاوش جهان بین، عکاس جوانی که بعد از رشته های گوناگون به حوزه عکاسی تبلیغاتی وارد شده، “نگاه شخصی” خود را با عنوان “داستان عکس ها” آغاز کرد.
وی ابتدا عکس هایی از بناهای تاریخی و ساختمان های نیمه کاره ای که در زمینه غروبی غمناک، فریم به فریم تکمیل تر می شدند را نمایش داد و پرداخت به آثار و فضاهای ارزشمند درحال تخریب در سطح کشور را موضوع این کارها خواند.
بحث دیگر “نور پردازی” بود که در مجموعه بعدی جهان بین با حذف رنگ از آثارش بیشتر به چشم می خورد، کارهایی که مفهوم چیزهایی را که از دست رفته اند، می رساندند؛ علاوه بر این ها نمایش حس هایی که نمی شود به راحتی آن ها را نشان داد، مثل خاطره، طعم و… با نور، سایه و عناصر محیطی بخش دیگری از تصاویر را شامل می شد.
او در ادامه گفت: در این حوزه تلاش من این بود تا به جای نمایش مستقیم محصول، با اشیا و المان هایی چون فضا سازی، چیدمان و … مفهوم و حس را برسانم.
داریوش محمدخانی که از سال ۱۳۷۱ به طور حرفه ای عكاسي مي كند در مذاكرات و نمایش عکس هایش از اهمیت و استفاده های جذاب از شیوه های گوناگون نورپردازی گفت و عکس های سیاه و سفیدی را به نمایش گذاشت که در آن ها تنها از نور خورشید استفاده شده بود.
محمدخانی نشأت گرفتن از اشعار حافظ در کارهای مفهومی را یکی از عوامل شکل گیری آن ها خواند و در ادامه با اشاره به عکس های ویژه ای که در آن ها برخی از گیاهان به شکلی ثبت شده بودند که به وسیله همان نورپردازی گويي از خود نور منتشر مي كردند ، تصریح کرد: نمایش مسائل دینی و جهان خلقت از بعد دیگری غیر از کتاب و حروف نگاري، موضوعی بود که در این عکس ها سعی کردم به آن بپردازم.
وی از مطالعه بر روی پلاسما و خلق مجموعه “آفرینش پاییز” گفت و اظهار کرد: با آغاز به کار در این مجموعه به گونه ای به این نتیجه رسیده بودم که کارها باید ماوراءالطبیعه و ماورای واقعیت های موجودی که به چشم می آیند باشند تا آنچه که در ذهن دارم را متجلی کنند.
اما نمایش مجموعه حشرات و گیاهان و پس از آن عکاسی از برف و یخ با همان نگاه ویژه به نورپردازی و ایجاد سایه روشن های نو بخش های دیگری از “نگاه شخصی” وی بودند.
پس از آن مجموعه “تخت جمشید” نمايش داده شد كه در یکی از آن ها با نورپردازی مخصوص، تنها زن پنهان حک شده در دیوارهای آن جا، نمایان شده بود.
محمدخانی در بخش پایانی صحبت هایش با اشاره به همراهی کائنات و هستی با هر فردی که با عشق چیزی را می خواهد و به دنبالش می رود، خاطره ای را از شکل گیری عکسی که در آن آسمان به گونه ای ستون های میان تخت جمشید را چنگ می زدند، تعریف کرد.
مهدي عبدالكريمي در ادامه برنامه هاي نگاه شخصي ابتدا به نگاه ها و ایده پردازی های گوناگون برای یک موضوع و یا دغدغه اشاره کرد و با تاکید به این نکته، آن را عاملی برای یک تکرار دلنشین در سلسله کاری هر فرد خواند.
عبدالکریمی همچنین درباره شکل گیری آثارش که غالبأ عکاسی از پارک ها و سوژه هایی چون مجسمه حیوانات و نورهای ویژه در آن ها را شامل می شد، بیان کرد: همیشه فکر می کردم که انسان چه طور می تواند چیزی را که در ذهن و درونش دارد، پیدا و نمایان کند؛ در همین راستا نیز شروع به کپی کردن از آثاری کردم که به ایده ذهنی من نزدیک بود، کپی کاری که به جهت تفاوت فضا، مکان و غیره می باید از تجربیات و نوع تفکر هنرمند مورد نظر انجام شود تا به نقطه مقبولی برسیم.
علاوه بر این ها ایجاد یک ساختار تصویری در کارها موضوع دیگری بود که این هنرمند به آن اشاره کرد.
علاوه بر مجموعه های مذکور، “بیلبوردخوانی” مجموعه دیگری بود که در آن ها با نگاه شخصی خودش از بیلبوردهای خالی سطح شهر تصاویری را ثبت کرده بود که در خصوص آن ها اظهار داشت: یکی دیگر از دغدغه های من در این مجموعه کم کردن فاصله بین مخاطب، اثر، گالری و فضا بود.
تلفیق نشانه هاي معماری با عکس های مجموعه”در میان اتوبان ها” از موارد دیگری بود که به نمایش درآمد.
در این عکس ها چشم اندازهای گوناگونی از کوه های اطراف تهران به چشم می خورد که با شکست تصویر آن به وسیله اشکال مثلثی که مانند پازل کنار هم قرار گرفته بودند، اين تلفیق رخ داده بود؛ همچنین قرار گرفتن برخی از آن ها در سطح زمین به جهت اینکه این بار برای دیدن کوه ها به جای افق به پایین نگاه شود، خلاقیتی دیگری از این هنرمند محسوب می شد.
در ادامه پانوراماهایی که کوه های آسیب دیده و یا تغییر شکل یافته ای که گاه به وسیله انسان ها و گاه طبیعت ایجاد شده بودند به نمایش درآمد و عبدالکریمی نیز به تشریح بهره گیری از فرم های ساده معماری در این کارها پرداخت.